Rozdział 4.

Oczami Harry'ego

Totalnie mnie zamurowało. Z jednej strony dlatego, że dziewczyna była naprawdę śliczna, a z drugiej, że nie wiedziałem co powiedzieć. Staliśmy naprzeciwko wpatrując się w siebie.

-Mogę w czymś pomóc? - odezwała się. Miała taki cudowny głos, rozpłynąłem się.

-Rose Wright?

-Nie. - odparła. Bardzo zawiodły mnie te słowa. Dotknęły mnie. Spuściłem nisko głowę i zacząłem odchodzić w stronę samochodu. -Ale przebiera się na górze. Jak chcesz to poczekaj na nią. - odwróciłem się jak najszybciej potrafię. Uradowany podbiegłem do dziewczyny i mocno ją przytuliłem. Kiedy już ją puściłem wyglądała na zdziwioną, ale jednak się śmiała. Wpuściła mnie do środka.

-Więc jak masz na imię? - zapytałem.

-Zdania nie zaczyna się od 'więc'. - odpowiedziała.

-Trudno. - zaśmiałem się. -Jak masz na imię?

-Emma. Najlepsza przyjaciółka Rose. - podała mi dłoń, którą uścisnąłem.

-Harry.

-Wiedziałam, że cię skądś kojarzę. - odparła. -Usiądź. - wskazała na kanapę. Podeszła do schodów.

-Rooooooooooooose! Ktoś do ciebie! - krzyknęła. Za kilka minut ze schodów zeszła dziewczyna z włosami spiętymi w kucyk, były ciemne. Nawet mnie nie zauważyła, tylko przeszła do kuchni.

-Gdzie jest ten ktoś? - usłyszałem.

-W salonie siedzi. Ty jesteś jakaś ślepa?

Dziewczyna podeszła do mnie. Wstałem.

-Jestem Harry. - podałem jej dłoń.

-Rose. - usiadła. -Więc?

-Zdania nie zaczyna się od 'więc'! - krzyknęła Emma z kuchni.

-Wiem! - odparła Rose.

-Mógłbym ci to tłumaczyć przez długi czas, ale powiem prosto z mostu. Celine jest chora na białaczkę. Miałem być dawcą, ale okazało się, że nie jest moją siostrą. Ty nią jesteś. - wydusiłem wszystko z siebie jednym tchem. Dziewczyna milczała wpatrując się w podłogę. Widocznie przetwarzała informacje, które właśnie usłyszała. Po kilku minutach ciszy, brunetka westchnęła.

-Na prawdę myślisz, że we wszystko ci uwierzę?! - krzyknęła i wstała, a ja razem z nią. Byłem zaskoczony tym, jak zareagowała. -Jeżeli nie wyjdziesz to dostaniesz w pysk! - popchnęła mnie w stronę drzwi.

-Rose.. Spokojnie. - próbowałem uspokoić dziewczynę.

-Nie! Wyjdź, albo ci pomogę! - krzyknęła.

-Dlaczego mi nie wierzysz? - zapytałem. Widać, że Rose robi się coraz bardziej wkurzona. Wypchnęła mnie za drzwi i głośno nimi trzasnęła, po czym zamknęła je na klucz. Chwilę stałem pod domem z nadzieją, że drzwi się otworzą. Usłyszałem trzask. Szklanka, szkło. Zbiła. Świetnie. Walnąłem pięścią w drzwi i odszedłem kilka kroków od domu. Złapałem się za głowę i krzyknąłem na całą okolicę. Nie wierzę, że mi nie wierzy! Odwróciłem się i pobiegłem w stronę niewielkich sklepów i kiosków. Przystanąłem przy jednym i kupiłem paczkę papierosów z zapalniczką. 

Musiałem. Trzęsącymi się rękami wyjąłem jednego papierosa i zapaliłem go obsuwając się po murku na ziemię. Zaciągałem się gorzkim dymem i z ulgą odetchnąłem tym samym uspokajając emocje. Lekko przymknąłem oczy dalej zaciągając się nikotyną. Po chwili poczułem czyjąś dłoń, która wcześniej wytrąciła mi papierosa z ręki. Otworzyłem oczy.

-Emma?

-Oddaj mi paczkę. - powiedziała stanowczo

-Nie.

-Oddaj.

-Nie oddam.

-Harry, dawaj to!

-Odwal się ode mnie! - krzyknąłem pod wpływem emocji. Dziewczyna cofnęła się, włożyła ręce w kieszenie bluzy i zaczęła się oddalać.

-Emma! Poczekaj.. - krzyknąłem i podbiegłem do dziewczyny. Nie zatrzymywała się. -Emma... - złapałem ją za rękę. -Zaczekaj.

-A ty oddaj mi papierosy. - odparła. Włożyłem rękę do kieszeni i wyciągnąłem z niej paczkę papierosów, następnie oddałem je dziewczynie. -Nie wiem co w nią wstąpiło. Słyszałam waszą rozmowę i byłam pewna, że ci uwierzy.

-Ładnie to tak podsłuchiwać?

-Nie o tym teraz będziemy rozmawiać. Zobacz, ściemnia się i zaraz będzie burza. - wskazała na niebo. -Wracamy do domu i wszystko sobie wyjaśnicie. - pociągnęła mnie za rękę.

-Ona i tak mi nie uwierzy.

-Uwierzy.

I faktycznie – uwierzyła.

Oczami Rose

Musiałam jakoś powiedzieć to Jordan'owi. Kiedy wszedł do domu siedzieliśmy we czwórkę w salonie. Alex, Emma, Harry i ja. Jordan zdjął buty, poszedł do kuchni i nalał sobie soku. Wrócił z kuchni i jak gdyby nigdy nic usiadł przed telewizorem, wcześniej go włączając. Musiałam zebrać się w sobie.

-Jordan? - zawołałam go

-Tak?

-Chodź na chwilę. - wstał i podszedł do nas. Usiadł obok Harry'ego.

-A ty to..?

-Harry Styles. - podał mu dłoń, którą uścisnął.

-Jordan. -zaczęłam. -Wiem, że to na pewno cię zaskoczy, wiem, że na pewno będziesz na mnie zły i nie będziesz chciał mi uwierzyć, ale spróbuj przyjąć to w spokoju i w pewnym stopniu uznać to za prawdę, dobrze?

-No okej...

-Celine, siostra Harry'ego jest chora na białaczkę. On miał być dawcą, ale po badaniach DNA okazało się, że nie jest jej bratem. Tylko moim. Ja nie jestem twoją siostrą, a ty nie jesteś moim bratem. Nie wychowywałam się w swojej rodzinie, Celine też. Harry jest moim bratem, a ty jesteś bratem Celine i musisz być dla niej dawcą. - długo przetwarzał te informacje, ale w końcu ruszył się i ruszył na górę. Teraz, żeby z nim porozmawiać, będę musiała czekać kilka dni, aż się ogarnie. Cudownie.

Czytasz = skomentuj, proszę :)