Rozdział 2.

Oczami Harry'ego

Na wyniki musiałem czekać kilka godzin, dlatego usiadłem na jednym z plastikowych krzesełek, złożyłem ręce na piersi i przymknąłem oczy. Nie potrwało to długo, bo zaraz usłyszałem dźwięk One Thing, czyli mój dzwonek. Wyjąłem go z kieszeni i kliknąłem zieloną słuchawką.

-Halo?

-Stary, co się dzieje? - zapytał Liam. -Poczekaj, wezmę na głośnomówiący.

-Miałem robione badania DNA, czekam na wyniki. - odparłem znudzonym głosem niemal upuszczając telefon.

-Wszystko okej? Masz dziwny głos. - zapytał Louis.

-Nie przejmujcie się mną.

-Jadę do ciebie. Bez dwóch zdań. - odparł Niall, a po chwili usłyszałem trzaskanie drzwiami.

-Z nim się nie da normalnie. - powiedziałem pod nosem.

-Trzymaj się Harry. - odparł Zayn

-Będę. Muszę kończyć, na razie. Zayn, Liam, pozdrówcie Danielle i Perrie.

-Ej, a Eleanor? - dodał Tomlinson.

-Jak chcesz. Pa. - odparłem i rozłączyłem się.

Wróciłem do poprzedniej czynności – przespałem się.

Oczami Rose

Razem z Emmą, Alex i Jordanem wybraliśmy się do kina na „Intruza”. Ubrałam się, podmalowałam i zeszłam na dół. Alex jeszcze się szykowała, a Emma pakowała coś do torby.

-Alex! Pospiesz się! - krzyknął Jordan wychodząc z kuchni.

-Już idę. - odparła blondynka zbiegając ze schodów. Równym krokiem wyszliśmy z domu wcześniej go zamykając. Jordan odpalił samochód, a my wsiadłyśmy do niego i odjechaliśmy.

*

Pod kinem byliśmy za kilka minut. Wyczołgaliśmy się z samochodu i weszliśmy do budynku. Ja z Emmą poszłyśmy kupić popcorn i picie, a Alex została z Jordanem żeby kupić bilety. Od zawsze coś do siebie czuli. Jordan do niej zarywał, puszczał oczko, ale ona to ignorowała. Znam ją bardzo dobrze – wiem, że nie jest jej obojętny. Myślę, że oboje się siebie boją. Siebie, czy mnie i mojej reakcji? Może dzisiaj coś się zdarzy?

-Z lodem czy bez? - zapytała mnie kobieta stojąca za ladą.

-Tak. - odparłam ignorując ją i wpatrując się w tłum jakichś dziewczyn.

-Z lodem. - powiedziała Alex i uśmiechnęła się do pani depcząc mnie po stopie.

-Co? - zapytałam

-O co ci chodzi i co ty robisz? Wyglądasz jak jakiś pedofil, uspokój się.

-Egh, nie ważne. - odparłam i zaśmiałam się. Kupiłyśmy potrzebne rzeczy i podeszłyśmy do Jordana i Alex, którzy nadal stali w kolejce po bilety. Byli zajęci rozmową, więc nawet nie zauważyli, że podeszłyśmy. Wymieniłam spojrzenia z Emmą. Mam wrażenie, że myślała to co ja.

-Pająk! - krzyknęłam Alex do ucha, dzięki czemu wydarła się i wskoczyła na ręce Jordanowi bez większego zastanowienia. Razem z Emmą zaśmiałyśmy się cicho. Alex od zawsze bała się mrówek, pająków i innych owadów. Blondynka zmierzyła nas wzrokiem i ponownie stanęła na swoich nogach.

-Przepraszam. - powiedziała Jordanowi na ucho.

-Nic się nie stało. - odezwał się i przytulił ją do siebie.

-Uuuu! - mruknęłam, za co dostałam z łokcia od Alex.

Po odstanych dziesięciu minutach w końcu dostaliśmy w ręce nasze bilety i ruszyliśmy do sali z numerem 5. Zajęliśmy swoje miejsca, wygodnie się usadowiliśmy i po skończonych reklamach zaczęliśmy oglądać film.

Oczami Harry'ego

-Panie Styles, mam wiadomości...

-Co?! Jakie? Wszystko się zgadza? DNA? Tak? Prawda? - mówiłem jak nakręcony. Lekarzowi zrzedła mina.

-Em.. DNA się nie zgadza...

-S-słucham? - odparłem oszołomiony i oparłem się o ścianę.

-Prawdopodobnie nie jest pan bratem Celine.

-Jak to jest możliwe? Przecież mamy jedno nazwisko...

-Nazwisko to nie jest wszystko...

-Ale jak to?! To nie możliwe!

-Proszę się uspokoić. Będziemy robili jeszcze jedno badanie.

-Jakie badanie? Co pan pieprzy?! Właśnie dowiedziałem się, że moja siostra nie jest moją siostrą! - krzyknąłem i odepchnąłem lekarza, następnie wszedłem do sali Celine.

-Harry? Coś się stało? - zapytała zaniepokojona blondynka.

-Celine... Tylko... Spokojnie, dobrze?

-Co się do cholery stało..?

-Badanie DNA się nie zgadza.

-Czyli co to znaczy?

-Chyba nie jestem... Nie jestem twoim... - czułem jakbym w gardle miał jakiś kamień i nie mogę wydusić z siebie więcej.

-Harry!

-Nie jestem twoim bratem. - wyszeptałem. Oparłem się o łóżko dziewczyny.

-Harry. Spokojnie. Oddychaj głęboko, usiądź. - uspokoiła mnie.

-Jak mam być spokojny?! - wykrzyczałem. -Nie jestem twoim bratem... - wyciszyłem głos i po prostu się rozpłakałem.

-Gdzie jest mama? - zapytała.

-Pójdę po nią. - odparłem. Wyszedłem z sali i zaraz wróciłem tam z mamą.

-Mamo... - zaczęła Celine

-Nie jesteśmy rodzeństwem. - odparłem. Chciałem mieć to już za sobą.

-Co?! - krzyknęła mama. -Jak to jest możliwe?

-Nie wiem... - powiedziała Celine i odwróciła głowę w drugą stronę.

-To...To na pewno jakaś pomyłka. - wyszeptała mama.

W głowie miałem miliony myśli. Prawa ręka drżała mi od zdenerwowania i strachu. Co chwilę przygryzałem wargę i liczyłem, że zaraz obudzę się z tego snu. Milczałem. Słyszałem tylko bicie swojego serca i ciężkie oddechy mojej mamy. Ciszę przerwał wchodzący do sali lekarz.

-Czyli... Które to jest moje dziecko? - zapytała moje mama ze startu.

-Jeszcze nie wiemy, dlatego będziemy musieli zrobić pani badania. - mama wstała i poszła za lekarzem, a ja zostałem z Celine.

Co teraz będzie? Okaże się, czy Anne, to na pewno moja mama, czy też nie. Za dużo dzieje się naraz, naprawdę.

-I tak cię kocham – odparła Celine.

-Ja ciebie też.. - powiedziałem i złapałem dziewczynę za dłoń.

[Kilka godzin później]

Zasnąłem, więc kiedy mama przyszła byłem całkowicie nieprzytomny, ale i tak widziałem, że lekarz był jakiś zdenerwowany. Wiedziałem, że to nie wróży nic dobrego.
____________________________________________________

PROSZĘ, JEŻELI CZYTACIE, TO SKOMENTUJCIE. xoxoxo